Jaki jest przypadek nominalny? (z przykładami)

Jaki jest mianownik? (z przykładami)

Mianownik to przypadek używany dla rzeczownika lub zaimka będącego podmiotem czasownika. Na przykład (zacieniony mianownik):

• Mark eats cakes.
  (The noun “Mark“ is the subject of the verb “eats.“ “Mark“ is in the nominative case. In English, nouns do not change in different cases. Pronouns, however, do.)
• He eats cakes.
  (The pronoun “He“ is the subject of the verb “eats.“ “He“ is in the nominative case.)
• They eat cakes.
  (The pronoun “They“ is the subject of the verb “eats.“ “They“jest w mianowniku).

W mianowniku stosuje się również dopełnienie przedmiotu. Na przykład:

• Mark is a businessman.
  (Here, “Mark“ is in the nominative case because it’s the subject of “is,“ and “businessman“ is in the nominative case because it’s a subject complement; i.e., it renames the subject.)
• It was I.
  (Here, “It“ is in the nominative case because it’s the subject of “was,“ and “I“jest w mianowniku, ponieważ jest uzupełnieniem podmiotu; czyli zmienia nazwę tematu).

Przypadek mianownika jest również znany jako przypadek subiektywny.

Tylko zaimki zmieniają swoje formy

We współczesnym angielskim rzeczownik w żadnym wypadku nie zmienia swojej formy (poza przypadkiem dzierżawczym). Na przykład:

• The woman saw the cat.
  (Here, “woman“ is in the nominative case because it’s the subject of “saw.“)
• The cat saw the woman.
  (This time, “woman“jest w przypadku obiektywnym, ale nie nastąpiła żadna zmiana w pisowni).

Zaimek zmienia jednak swoją formę w zależności od przypadku. Zaimki mianownikowe (lub zaimki subiektywne, ponieważ są lepiej znane) są“yo“, “ty“, “ten“, “ella“, “jego“, “nas“, “one“, “kto“ y “ktokolwiek“. .“Spójrz na ten przykład:

• I saw the cat. The cat saw me.
  (“I“ is the subject of the verb “saw.“ It is a subjective pronoun. However, it changes to “me“gdy nie ma go w mianowniku; to znaczy, gdy nie jest podmiotem czasownika lub dopełnieniem podmiotu).

Zaimki mianownikowe

Oto lista zaimków mianownikowych i zaimków obiektywnych:

Nominative Pronoun	Objective Pronoun	Comment
I	me
you	you	There is no change.
he	him
she	her
it	it	There is no change.
we	us
they	them
who	whom
whoever	whomever

Why Should I Care about the Nominative Case?

Oto pięć dobrych powodów, by martwić się mianownikiem.

(Powód 1) Zapewnij zgodność temat-czasownik.

Rzeczownik lub zaimek w mianowniku musi zgadzać się liczbą z czasownikiem. Oznacza to po prostu, że rzeczownik w liczbie pojedynczej musi pasować do czasownika w liczbie pojedynczej. Podobnie rzeczownik w liczbie mnogiej musi odpowiadać czasownikowi w liczbie mnogiej. Innymi słowy, musimy powiedzieć“kot był“i nie“kot był“. Nazywa się to umową podmiot-czasownik.

Wydaje się to dość proste, ale błędy są powszechne. Najczęstszym błędem jest traktowanie modyfikatora jako podmiotu. Spójrz na ten przykład:

• A list of names were written on the paper. ❌
  (This is wrong because the noun in the nominative case is “list,“ which is singular. The phrase “of names“ is just a modifier. It doesn’t govern the verb.)
• A list of names was written on the paper. ✔️

(Reason 2) Learn the cases if you’re learning a foreign language.

El caso nominativo (también llamado “subiektywny przypadek“) jest głównym przypadkiem. Jest to wersja słowa na temat twojego zdania. Wszelkie zmiany, które zachodzą w pozostałych przypadkach (tzw“przypadki ukośne“) można uznać za zmiany w wersji mianownika. Tak więc mianownik jest podstawą. Jeśli uczysz się języka obcego lub uczysz angielskiego, powinieneś czuć się komfortowo dzięki funkcji mianownika. Jest to pierwsza rzecz, której się nauczysz lub nauczysz.

(Reason 3) You can’t use “I“ as the object of a verb or the object of a preposition.

“I“jest zaimkiem w mianowniku. Dlatego musi być używany jako podmiot czasownika. Nie może być dopełnieniem czasownika (np. Widzieli, że ja) ani dopełnieniem przyimka (np. ze mną, do mnie). Obejmuje to, kiedy“yo“pojawia się w kategoriach takich jak“moja żona i ja“ y “między Tobą a mną“. Spójrz na te przykłady:

• They invited my wife and I. ❌
  (The nominative pronoun “I“ must be the subject of a verb. Here, it’s the direct object of the verb “invited.“ It should read “They invited me and my wife.“ Of note, the word order “my wife and me“ sounds awkward to most native English speakers, who prefer “me and my wife.“ This also contributes to writers saying “my wife and I.“)
• I presented a certificate from my wife and I. ❌
  (“I“ cannot be the object of a preposition. This should be “…from me and my wife.“)
• My wife and I presented a certificate. ✔️
  (This time, “I“ is fine. It’s the subject of the verb “presented.“)
• Between you and I, I think the plan will fail. ❌
  (The term “between you and I“ is always wrong. It should be “between you and me.“)

(Reason 4) Don’t use “myself“z zamówieniem.

Tematem polecenia (tj. zdania trybu rozkazującego) jest a“ty“zadane. Na przykład:

• Phone me on Tuesday.
  (There is an inferred “you“ in this order. In other words, “you“ is the subject of an imperative verb.)
• [You] Phone me on Tuesday.
  (Even though we don’t say the “you,“jest to wywnioskowane).

Warto o tym pamiętać, ponieważ możesz używać tylko“yourself“ o “yourselves“z czasownikiem w trybie rozkazującym (tj. poleceniem). nie możesz użyć“ja“. Spójrz na ten zły przykład:

• Email your proposals to Brian or directly to myself. ❌
  (You can’t use “myself“ with “you“ (even an inferred “you“ in an order). This should be “me“ not “myself.“)

(Reason 5) “Who“ is the nominative case. “Whom“ isn’t.

Możesz używać tylko“who“kiedy jest podmiotem czasownika (tj. w mianowniku). Jeśli nie jest podmiotem czasownika, użyj“whom“. Na przykład:

• Who was that? ✔️
  (Here, “who“ is the subject of “was.“ It is correct.)
• I know the boy who stole your washing. ✔️
  (Here, “who“ is the subject of “stole.“ It is correct.)
• Who are you talking to? ❌
  (Here, “who“ is not the subject of a verb. Therefore, it must be wrong. It should be “whom.“ The subject of “are talking“ is “you.“)